op hoeveel manieren kan een mens vallen? Uit het paradijs, je jeugd, een relatie, uit de taal. Hoe kan je jezelf oefenen in rouw voor een verdriet dat nog moet komen? Hoeveel sentimentaliteit hebben we nodig om écht te kunnen meevoelen? Hof van Eede oefent zich in empathie. Het vertrekpunt: een toevallige tragedie. LODcomponist Thomas Smetryns koopt online een oude foto van een jonge danseres. Even later valt er een volledig fotoboek in de brievenbus; een leven in puzzelvorm.

Een villa met bloemen in de Provence [‘Bienvenue dans le paradis’]. Oudere man met jongere vrouw en zoontje tussen de bloemen. [Een vleugje harp uit het open raam] Postkaarten van man uit sanatorium naar vrouw, die alleen achterblijft met zoontje. [Donkere pianoklanken, dreigend onheil] Zoontje op de fiets. Politiefoto’s, haastig ingekleefd: een jongensfiets en een bromfiets, jongensjas tussen het spatbord gedraaid. En een overlijdensbericht: de zoon is gestorven. Zestien jaar. [Paukeslag, treurige langgerekte vioolnoot].

Hof van Eede onderneemt samen met componist Thomas Smetryns en Ensemble Besides een reeks oefeningen in empathie, op het slappe koord tussen het alledaags tragische en het onbedoeld komische, tussen het documentaire en het fictieve. Geen opera, geen zingende personages, wel muziek als strategie om emoties te sturen, of in de weg te zitten. Want hoeveel soundtrack verdraagt het ware leven?